Fien Degroote

Hallo, ik ben Fien.

Dat ik psycholoog wilde worden, wist ik eigenlijk al na de lagere school. Als kind voelde ik sterk de roeping om de stillere, vaak wat buitengesloten klasgenoten een stem te geven. Na het middelbaar startte ik dan ook vol enthousiasme met mijn studies psychologie om zo snel mogelijk het werkveld te kunnen induiken. Met veel warmte denk ik terug aan mijn eerste stages waar ik werkte met jongeren met ASS en een psychotische kwetsbaarheid.

Na mijn opleiding specialiseerde ik me in het begeleiden van kinderen, jongeren en hun context in het omgaan met moeilijke gevoelens en gedrag. Ik heb een passie voor beweging, spel, beeld en klank als taal voor wie moeilijk woorden vindt voor wat er vanbinnen leeft. Mijn achtergrond als sportieve rugbyfanaat voedt mijn geloof in de kracht van het lichaam als toegangspoort tot emoties en verbinding.

Ik werk vanuit de visie dat een hulpverlener geen ‘fixer’ is, maar een toevallige passant. Kinderen, jongeren en hun omgeving dragen zelf de sleutel in handen; mijn rol is om samen met hen te zoeken naar wat hen in hun kracht kan zetten. Ik kijk niet eerst naar een diagnose of protocol, maar naar wie iemand is en wat hem of haar beweegt. Samen wat ademruimte creëren – door er gewoon te zijn, te luisteren of ontspanningstechnieken aan te bieden – dat is wat mij drijft.

Kinderen die zich uiten via moeilijk gedrag, die soms als ‘lastig’ worden gezien, beschouw ik als kinderen met een boodschap. In onze praktijk spreken we over signaalgedrag: gedrag dat iets zichtbaar maakt wat vanbinnen leeft, maar (nog) niet in woorden kan worden uitgedrukt.

Ik ga samen met het kind of de jongere op zoek naar wat er écht speelt. Ook mijn ervaring in het begeleiden bij emotieregulatie helpt me om samen met de omgeving te begrijpen wat het kind nodig heeft om zich goed te voelen en beter met emoties om te gaan.

Tijdens de begeleiding maak ik graag ruimte voor wat er leeft – via spel, beweging of gesprek, afhankelijk van wat past. Ik geloof sterk dat elke jongere en elk gezin zijn eigen weg vindt, als er maar voldoende ruimte, begrip en nabijheid is. Als hulpverlener ben ik daarin niet sturend, maar meewandelend. En soms is dat precies wat nodig is.